jak poprawić skoczność w siatkówce

Rodzaje ataków w siatkówce. 22.07.2021, 19:52 Siatkówka. fot. Cyfrasport. Przyjmujący Michał Kubiak. Jakie są rodzaje ataków w siatkówce? Sprawdź, jakie mamy rodzaje ataków w siatkówce. Ataki w siatkówce można podzielić na kilka sposobów, za kryterium przyjmując sposób uderzenia piłki, czy miejsce wykonania ataku. Jedna z nich ma 1.80 cm, obie powinny wystawać 80 cm ponad taśmę górną siatki. Antenki muszą być również elastyczne, w razie jej kontaktu z piłką, umożliwić przejścia piłki nad siatką. Po ustawieniu siatki i antenek w prawidłowy sposób, należy pamiętać o linii środkowej, która musi biec równolegle z samą siatką. Gotowa pozycja w siatkówce jest fundamentalnym elementem każdego udanego ruchu i działa jako solidna baza dla skutecznych akcji na boisku. W tym artykule omówimy kluczowe aspekty gotowej pozycji, jak ją osiągnąć oraz jakie korzyści niesie ze sobą dla zawodników. Jak się bronić na ulicy – kilka rad. Przedstawiamy tu podstawowe zasady obrony w sytuacji zagrożenia na ulicy. Nie trzeba chyba przypominać, że najlepszą formą obrony jest…. ucieczka. Jeżeli istnieje jakakolwiek forma uniknięcia walki – należy jej użyć. Walka wręcz to ostatnia rzecz z jakiej powinno się korzystać. W 1994 roku, stworzyliśmy ten program. Jest to program uproszczony, ale dający lepsze rezultaty od innych, w takim samym czasie. Nie jest to tylko program, który poprawi twoją skoczność. Poprzez podane w nim nowe skuteczne techniki pozwoli uzyskać wiarę we własne możliwości i poprawi Twoją motywację. nonton film action sub indo full movie. Obok nauczania i wstępnej fazy doskonalenia techniczno-taktycznego ogólny rozwój motoryczny jest głównym celem szkolenia podstawowego. Sprawność ogólna jest podwaliną, na której można budować później ogólną i specjalną motoryczność. Szczególnie dzieci i młodzież są predysponowane do wszelkich gier i zabaw oraz sportów uzupełniających, co daje im zdobycie dużej ilości nawyków ruchowych. Nie wolno więc tych lat zaprzepaścić. Nawet pierwszy okres dojrzewania nie zakłóca rytmów i skuteczności rozwijania sprawności ogólnej. Siatkarz przez odpowiednie przygotowanie ogólnorozwojowe uzyskuje wszechstronność motoryczną, która pozwala mu na intensywne ćwiczenie specjalistyczne w kolejnych latach treningowych. Racjonalnie prowadzone ćwiczenia ogólnorozwojowe przygotowują układy i funkcje ustroju do uprawiania sportu sobie zdawać sprawę, że wszystkie powyższe zasady są ze sobą ściśle powiązane. Zaniedbanie choćby jednej z nich odbija się negatywnie na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię. Każde ćwiczenie nie wyrabia jednej cechy sprawności motorycznej. Stąd wybór ćwiczenia może tylko akcentować pewien ich rodzaj. Każde bowiem ćwiczenie powoduje w mniejszym lub większym stopniu jednoczesne rozwijanie się innych cech i właściwości obok Bardzo dużą uwagę zwracam na rozgrzewkę, która jest nieodzownym elementem pozwalającym na odpowiednie przystosowanie organizmu pod względem funkcjonalnym - jego układów i narządów - do mającego nastąpić w czasie gry wzmożonego wysiłku siatkarza składa się z dwóch części:- ogólnej- specjalistycznejCzęść ogólna to wprowadzenie organizmu do właściwego wysiłku pod względem motorycznym. Część specjalistyczna obejmuje ćwiczenia z piłką związane z siatkówką, jako przygotowanie W wyniku treningu uzyskuje się wyraźną poprawę w podstawowych cechach motorycznych takich jak: siła, szybkość i wytrzymałość. 5. Moim punktem wyjścia w opracowaniu założeń szkoleniowo - sportowych były między innymi wyniki początkowych sprawdzianów, tempo i wielkość poprawy wyników, ocena obciążeń tej pracy stosuję następujące materiały, metody, próby sprawności ukierunkowanej:1. Skok w dal z miejsca - zawodnik stoi na materacu przed linią. W dowolnej chwili wykonuje skok w dal z miejsca. Od miejsca odbicia do ostatniego śladu odmierza się odległość z dokładnością do 0,5 cm. Próbę powtarza się dwukrotnie. Wskazane jest, aby zawodnik wykonał 2 skoki próbne. Pod uwagę brany jest lepszy Wyskok dosiężny z miejsca - podziałka do odmierzania skoku dosiężnego powinna być tak zamontowana, aby pod nią znajdowała się wolna przestrzeń (najlepiej na tablicy do koszykówki). Po odmierzeniu zasięgu max. stojąc, zawodnik wykonuje wyskok z miejsca końcami palców dotykając podziałki. Próbę powtarzamy dwukrotnie, po wykonaniu 1-2 skoków próbnych. Pod uwagę bierzemy lepszy Wyskok dosiężny z rozbiegu (jak do ataku) - zawodnik wykonuje dobieg na wprost do tablicy z podziałką z odległości 3metrów. Przebieg ruchu powinien odwzorowywać ruch jak przy wykonaniu ataku. Badany dotyka ręką atakującą. Odczytujemy wynik lepszy z dwóch powtórzeń. Próbę wykonuje się po wykonaniu 1-2 skoków Szybkość reakcji prostej - próbę przeprowadza się za pomocą okrągłego drzewca o średnicy 1cm. i długości 60 cm. Na nim naniesiona jest skala centymetrowa od zera do 50 cm. Wykonujący próbę siedząc na krześle, trzyma w powietrzu rękę sprawniejszą, ugiętą w łokciu pod kątem 90 stopni. Palce II – V wyprostowane i złączone, trzymane są w płaszczyźnie pionowej, kciuk wyprostowany tworzy z palcem wskazującym kąt 90 stopni. Prowadzący próbę trzyma drzewca za koniec, przy czym ustawione jest za ćwiczącym. Punkt 0 znajduje się na płaszczyźnie wyznaczonej górnymi powierzchniami kciuka i palca wskazującego. Po komendzie ,,uwaga’’ i odczekanie ok. 3 sekund. drzewce zostaje wypuszczone z ręki prowadzącego próbę. Badany stara się jak najszybciej je chwycić. Próbę powtarza się 5 razy. Wynik próby odczytujemy z górnej krawędzi palca wskazującego. O rezultacie w sprawdzianie decyduje suma 3 najlepszych prób. Przed próbami właściwymi umożliwiamy wykonanie 2-3 próbnych Szybkość lokomocyjna 30 metrów - zawodnik wykonuje dystans 30 metrów przed startem, badany dotyka jedną ręką piłki lekarskiej ustawionej na linii końcowej. Prowadzący badanie podaje komendy ,,gotów’’ i ,,start’’ (włączenie stopera). Czas zostaje zatrzymany po przekroczeniu przez zawodnika linii środkowej. Pomiar podawany jest z dokładnością do 0,01 s. Próba powtarzana jest dwukrotnie w odstępie 1 min. Zapisywany jest lepszy wynik- czas. ( Szybkość lokomocyjna 60 metrów - próbę wykonujemy jak w punkcie 5. W tym sprawdzianie odcinek od 6m. do linii końcowej badany wykonuje tyłem. Przebiega więc odcinek 1-2 (2 x 6m.) a następnie odcinek 3-4 (2 x 9 m.). W takiej samej kolejności powtarza drugi odcinek 30m. Próbę powtarzamy dwukrotnie, zachowując co najmniej 2 min. przerwę. Zapisujemy wynik Szybkość ukierunkowana A - badany na sygnał ,,gotów” dotyka piłki położonej na środku linii końcowej boiska do siatkówki. Na sygnał ,,start” rozpoczyna próbę: 1 bieg przodem, dotknięcie obiema dłońmi piłki B2 bieg tyłem, dotknięcie piłki A3 bieg i rzut w przód w kierunku piłki C z dotknięciem jej jednorącz4 bieg przodem z rzutem do piłki D z dotknięciem jej jednorącz5 bieg w kierunku piłki B dotknięcie jej, a następnie pad boczny zakończony dotknięciem piłki D6 poruszanie się krokiem odstawno-dostawnym do piłki E zakończone jej dotknięciem7 bieg w kierunku piłki B dotkniecie jej, a następnie pad boczny zakończony dotknięciem piłki E8 po dotknięciu piłki E bieg tyłem zakończony dotknięciem jednorącz piłki F9 bieg zakończony rzutem i dotknięciem piłki A. Zatrzymanie czasu próby. Próbę powtarza się dwukrotnie, wykonując ją za każdym razem w przeciwnych kierunkach. Wynikiem jest czas łączny obu prób. (rys 2)8. Szybkość ukierunkowana B - próba przebiega jak w punkcie 7. Różnicą jest wykonanie leżenia przodem z klaśnięciem dłońmi na plecach zamiast wyrzutów i przewroty w przód na materacu zamiast padu Siła RR i TT - badany w klęku obunóż na środku materaca (środek zaznaczamy linią) wykonuje rzut piłką oburącz zza głowy. Po rzucie może zostać wykonany pad w przód. W sprawdzianie stosujemy 3 rodzaje piłek: piłka do koszykówki, piłki lekarskie 1-5kg. Próba powtarzana jest dwukrotnie, o wyniku decyduje najlepszy rezultat w rzucie każdą piłką (tab. 1). 10. Gibkość - badany na ławeczce tyłem do drabinki wykonuje max. skłon w przód dotykając końcami palców podziałki centymetrowej przymocowanej do ławeczki. W tej pozycji wytrzymuje 2-3 s. Próbę powtarzamy trzykrotnie, zwracając uwagę na poprawność pozycji (nogi proste w stawach kolanowych, dłoń zachodząca na dłoń). Zapisujemy najlepszy Zwinność wg. Testu sprawności fizycznej L. Deniusiaka - badany staje przed linią startu na wykroku. Na sygnał (rozpoczęcie pomiaru czasu) biegnie do pierwszej chorągiewki okrąża ją nie dotykając, dobiega do materaca gdzie wykonuje przewrót w przód. Następnie biegnie do drugiej chorągiewki okrąża ją i przyjmuje pozycję na czworakach poruszając się w niej do materaca gdzie wykonuje przewrót w przód. Po powrocie wstaje i biegnie do pierwszej chorągiewki, którą okrąża i biegnie do mety. Próbę wykonujemy jeden raz. Czas mierzymy z dokładnością do 0,1s. (rys 4).12. Wytrzymałość ukierunkowana A - 4 materace układamy tworząc ścieżkę. Badany wykonuje 3 wyskoki łączne obunóż z miejsca, po czym wraca na początek ścieżki i rozpoczyna kolejną serię. Łącznie zawodnicy wykonują 4 serie = 12 wyskoków. O wyniku decyduje sama odległość podana w cm. na jaką skoczył badany w każdym Wytrzymałość ukierunkowana B - próbę wykonuje się w czasie 2 min. powtarzając co 15 s. jeden cykl. Za jeden cykl uważać należy wyskok do ataku /1/ dojście do piłki lekarskiej A wyskok do bloku /2,3/, rzut do tyłu /4/. Podczas próby wykonujemy najpierw dojście do piłki A, a w następnym cyklu dojście do piłki B. W czasie 2 min. zawodnik wykonuje łącznie 16 wyskoków. Ocenie podlega wysokość wyskoku do zastawiania i ataku. Ostateczny wynik to suma wszystkich wyskoków (rys. 5). 14. Wskaźnik Rohrera - poprzez porównanie ciężaru ciała i wysokości ciała otrzymujemy wskaźniki Rohrera. W wyniku przeprowadzonych pomiarów zauważymy, ze różnica dość istotna pojawia się dopiero w wieku 15-18 lat. Dla chłopców wartość wskaźnika jest niższa, co oznacza, że dziewczęta w tym wieku nabierają większej masy ciała w stosunku do swojej wysokości niż chłopcy (tabela 3).15. Mierzenie tętna - próba Ruffiera, wykonanie próby, w ciągu 30 sekund wykonuje się 30 przysiadów. Oznaczamy częstotliwość tętna w trzech momentach: przed próbą, bezpośrednio po próbie i po 1 minucie wypoczynku. (Tętno mierzymy przez 15 sekund i mnożymy przez 4). Autorski materiał:Marian Michniewicz Skusiło was by tu zajrzeć co nie? Oczywiście że tak, każdy z nas liczy na to że usłyszy coś, co zmieni jego trening i podejście do tematu treningu wyskoku. Ale niestety muszę was rozczarować, wiele ćwiczeń które oglądacie w internecie nie jest dla was. Zastanowiliście się zanim zaczniecie coś robić czy dane ćwiczenie: -poprawia aspekty których Ci brakuje -jest dla Ciebie bezpieczne -potrafisz je poprawnie wykonać -wiesz nad czym się skupiać w danym ćwiczeniu? Wiele osób działa pod wpływem impulsu i co zobaczy, od razu próbuje zastosować do u siebie, często się rozczarowując. Zajmuje się skakaniem 17 lat, na swoje oczy widziałem najlepszych skoczków na świecie baaa…. nawet rywalizowałem z nimi na konkursach. Rozmawiałem z nimi zanim byli popularni, analizowałem ich trening trening technikę skoku i to jak dochodzili do swojej skoczności. Przykładowo: Kojarzycie Jordana Kilganona? pisałem do niego z 10 lat temu gdy wsadzał podstawowe wsady, i wiem że jedyne co robił to skakał do upadłego wiele godzin dziennie, codziennie aż nogi mu odpadały. Ale nie każdy tak ma, niektórzy nie nabywają świetnej techniki skoku i nie są prawidłowo ukierunkowani za młodu by skakać ot tak sami z siebie. Jedna cecha która łączy wszystkich najlepszych skoczków na świecie to : SKAKANIE! tak, skakanie to najlepsze ćwiczenie na wyskok. I tutaj pewnie każdy myśli sobie, eeeee liczyłem na coś co da mi 120cm wyskoku w 3 tygodnie. Niestety nic takiego nie istnieje. Skakanie to SKILL to umiejętność do sztuka, i nic wam z kolejnych kg na sztandze jesli nie przenosi sie to na skakanie. Wracając do skakania, skacze całe życie, obserwuje siatkarzy,koszykarzy, piłkarzy ręcznych. Oto kilka bardzo ważnych wniosków które zaraz rozwinę: -by poprawić technikę skoku,wystarczy prawidłowy wzorzec, młode osoby łatwiej nauczyć skakać i są bardziej podatne na elementy techniczne -by poprawić wyskok musimy skakać do celu wyższego niż możemy doskoczyć by nasze ciało zmusiło się do zaadaptowania -u siatkarzy rozwój wyskoku często jest uzależniony od rozgrywającego -osoby które tylko skaczą anie trenują, dominują i nich czworogłowe i są bardziej podatni na kontuzje -siatkarze grający na pozycjach przyjęcia,ataku z reguły są hip dominant zaś środkowi quad dominant -skakanie w środowisku kompetytywnym lub o dużej sile motywacyjnej jest dużo skuteczniejszy Wyjaśniam: 1) Gdy zaczynałem skakać nie miałem żadnej techniki skoku,nabiegu ani techniki skoku, dopiero gdy zobaczyłem Vinca Cartera(dzięki Bogu!) próbowałem naśladować jego ruchy,ustawienie stóp naskok. W dzisiejszych czasach internetu możliwośći zobaczenia osób skaczących ponad 120 cm są nieograniczone, problem w tym że dużo skuteczniejsze jest zobaczyc takie osoby w realu, jak wygląda ich szybkość, reaktywność i próbować to powtórzyć. Młode osoby które trenuje bez problemu można nauczyć techniki skoku, a przyrost wyskoku jest natychmiastowy i związany jest z każdym elementem który uległ poprawie: nabieg, wymach rąk, ustawienie stóp, kąty zgięcia. U osób starszych które przez lata mają nabyty wzorzec, ciężko jest go zmienić. To tak jakbyśmy próbowali zrobić z leworęcznego 30 latka, osobę jedzącą prawą ręką. Nie da się. Często zmienianie techniki skoku na sile u doświadczonych sportowców kończy się efektem odwrotnym od zamierzonego, takim osobom poprawia się tylko niektóre elementy, gdyż cała złożoność skoku jest na tyle skomplikowana, że pacjent będzie się czul niekomfortowo i będzie skakał niżej. 2)Właściwie wszystko zostało wyjaśnione w temacie, skakanie na niskie kosze, do niskiego celu, poprawia nam technikę skoku, oczywiście, u początkujących nawet urośnie im wyskok? dlaczego? dlatego ze własnie przez tysiące skoków poprawia swoja technikę(o ile skaczą poprawnie) Niestety nie zmusza to naszego ciała do wygenerowania maksymalnego napięcia, szybkiego ruchu,eksplozji, nazwijcie to jak chcecie. Czy skacząc na maxa czy trenując z dużym obciążeniem, pogrubiamy otoczkę mielinową co za tym idzie mamy lepsze przewodnictwo naszego układu nerwowego co oznacza ze mięsień kurczy sie mocniej, szybciej. 3)Dlaczego u siatkarzy zależy to od rozgrywającego? a to dlatego że my koszykarze mamy od dziecka ściśle określony cel który zmusza nas do mocnego skakania- obręcz na wysokości 305cm. U siatkarzy na niższych poziomach(i nie tylko) ciezko jest trafić na rozgrywającego idealnie dogrywającego pod rękę. Dlatego wiele osób, wstrzymuje nabieg, nie skacze na maxa, a jak skacze juz na maxa, to cel zazwyczaj nie jest na największej wysokości(bo po prostu nie skończymy ataku) Grałem w siatkę, gram dalej, i kto nie myśli tylko o tym by zajebać przysłowiowego gwoździa, wygląda efektownie, ale wystarczy dostać dobra pile za siatkę i kaplica. Gdyby siatkarze mieli siatkę na wysokości 305cm , zaufajcie mi ze lata ewolucji, metody treningu i zawodnicy dostosowaliby sie tak ze skakaliby jeszcze wyżej. Dlatego siatkarzu, znajdź wyższy cel, trenuj skoki do celu, a potem pilki zaczną się wydawać niskie 🙂 4)Dlaczego tak jest?dlaczego u osób które tylko skaczą dominują czwórki? a to dlatego, ze osoby poczatkujace nie potrafią skakać w biegu który dużo bardziej angażuje biodra, a skok z miejsca i krótkiego nabiegu(zbiórka,blok) jest w dużej mierze uzależniony od czwórek które mocno wpływają na skok pionowy. Przez lata powtarzania takiego wzorca mamy co? dysproporcje w stosunku do łancucha tylnego czyli dwugłowych, pośladków, prostowników, zwiększone ryzyko kolana skoczka i zerwania ACL. Oczywiście są wyjątki bo spotkałem osoby, które od dziecka nabyły nawyk cofania bioder i ich wyrzucania przy skoku, i tak mamy oto np. Pawła Rusina który nie musi trenować by skakać 110 w górę,a jego głęboki podsiad przy skoku wyjaśnia wszystko- Hip Dominant! Pozdrawiam Cie! 5)Siatkarze grający na pozycjach a dominujące grupy mięśniowe przy skakaniu: Wyjaśnię to bardzo szybko Skok z daleka, 2linia atak- wyrzucanie bioder w przód w celu złapania odległości-przyjecie, atak skok pionowy w gore, pionowy korpus, kolana za palce- środkowi 6)Dlaczego warto skakać w takim środowisku? Przykład do Piotr G. człowiek którego trenowałem kilka taki spektakularny progress od 1 wsadu do teraz. Własnie poprzez skakanie w środowisku które nas motywuje, pokazy od najmłodszych lat, campy, konkursy wsadów, dunk sesje na oczach dziewczyn(tez to na mnie działało) to sprawa że przez lata treningu wyskoku, nie dość że skacze sie na maksa to skacze sie na 110% swoich możliwosci na adrenalinie, która jest najlepszą przedtreningówką jaka istnieje. To powoduje że odpowiedź układu mięśniowego i nerwowego jest tak duża, ze….. a zresztą sami skumacie. Aprobujcie poskakać sami na sali, a poskakać gdy będzie klaskać wam 1000 osób wpatrzonych na was. Wszelkie Prawa Zastrzeżone Damian Hadzbe Harsze aka Jump Guru Zapraszam do współpracy. Siatkówka to dyscyplina sportowa popularna zaraz po piłce nożnej. Każda drużyna składa się z 12 zawodników. Wygrywa ta drużyna, która uzyska 25 punktów. Siatkówka nie tylko uczy, jak grać zespołowo, ale też wpływa pozytywnie na nasze zdrowie. Dowiedz się, jak właściwie na nie wpływa. O czym trzeba pamiętać, planując po raz pierwszy trening i co składa się na strój? Siatkówka a zdrowie Siatkówka w ramach kursu sportowego poprawia: zwinność, skoczność i sprawność organizmu wydolność oddechową koncentrację samopoczucie Ponadto uczy dyscypliny, wiary w siebie czy we własne możliwości. Kształtuje także charakter i uczy współpracować w zespole. Nierzadko pomaga w budowaniu relacji międzyludzkich. Jak siatkówka wpływa na zdrowie? Koordynacja ruchowa i kondycja Piłka siatkowa jest dyscypliną sportową poprawiającą wydolność organizmu, a także koordynację ruchową oraz kondycję. Dzięki temu wpływa na całkowity aparat ruchowy człowieka. Wiąże się nie tylko z przyjemnością, ale także korzyściami zdrowotnymi. Szczególnie dla dzieci pozwala uzyskać płynność w bieganiu, skakaniu czy chodzeniu. Ponadto piłka siatkowa wpływa na kondycję. Pozwala wyrzeźbić mięśnie. Odstresowanie i koniec z cellulitem Gra w siatkówkę likwiduje nadmiar stresu i poprawia samopoczucie. Wszystko dlatego, że wytwarzane są endorfiny, a więc hormon szczęścia. Zdrowa rywalizacja natomiast sprawia, że każdy gracz chce dać z siebie wszystko i doprowadzić do zwycięstwa swojej drużyny. Pragniesz ujędrnić ciało i pozbyć się cellulitu? Jeśli tak, to ten sport jest dla Ciebie. Częste podskoki pozwolą pozbyć się problemu. Pośladki staną się odpowiednio jędrne. Co więcej, przez 45 minut treningu spala się około 500 kcal. Wzmocnienie siły mięśni Trening siatkówki pozwala zwiększyć siły oraz wytrzymałość mięśni. Wszystko dlatego, że pozycja siatkarska angażuje mięśnie. Wzmacnia się górne partie ciała, a także: ramiona brzuch uda ręce nogi Systematyczne granie pozwala uzyskać elastyczność mięśni. Wpłynie również pozytywnie na układ oddechowy i sercowo-naczyniowy. Nauka współpracy Polska siatkówka, jak każda inna jest sportem zespołowym. Oznacza to, że wymaga współpracy w drużynie między zawodnikami. W celu zdobycia punktów i wygrywania wymagany jest kolektyw. Istotne są interakcje społeczne. Członkowie zespołu wzajemnie się motywują i zachęcają do gry, przez co jest budowana pewność siebie. Nauka współpracy pozwala budować pozytywne relacje, co może się przydać w przyszłości. Od czego zacząć przygodę z siatkówką? Aby rozegrać mecz siatkówki, potrzebny jest odpowiedni strój. Składa się na niego: koszulka – z krótkim rękawem bądź bez rękawów spodenki buty do siatkówki dresy siatkarskie rękawki nakolanniki siatkarskie Ważna jest również sportowa bielizna, a więc elastyczne skarpety lub podkolanówki siatkarskie. Zamiast uciskać, zabezpieczają łydkę oraz kostkę przed otarciami. Komfort i dobrą cyrkulację powietrza zapewniają za to żakardowe wstawki. Przy wyborze weź pod uwagę oddychający materiał, krój czy wzornictwo. Grę uprzyjemnią natomiast akcesoria, takie jak bidon, torba czy sportowy plecak, jak również piłka do siatkówki. Istnieje wiele powodów, dla których warto grać w siatkówkę. Jest nie tylko grą towarzyską, ale też łączy przyjemne z pożytecznym i wpływa pozytywnie na zdrowie i ciało. Warto przy tym pamiętać o rozgrzewce. Dziękujemy za ocenę artykułu Błąd - akcja została wstrzymana Polecane firmy Przeczytaj także Obserwacje sportowców wysokiej klasy wskazują na to, że w kolejnych latach treningów ich skoczność nie wzrasta istotnie. Jest to szczególnie zaskakujące u sportowców reprezentujących niektóre zespołowe gry sportowe (min. siatkówka, koszykówka, piłka ręczna), którzy w ramach meczów i treningów wykonują bardzo dużą ilość różnego rodzaju skoków. Dodatkowo często stosują oni w ramach zajęć uzupełniających ćwiczenia skocznościowe. Czy oznacza to, że poprawienie skoczności u doświadczonych zawodników nie jest już możliwe? Jeżeli mamy do czynienia z zawodnikami o długim stażu treningowym i wysokim poziome skoczności być może tak, ale u wielu innych – zdecydowanie nie. Dlaczego więc trening skoczności nie przynosi zamierzonych rezultatów i jak w takim razie powinno się postępować przy zwiększaniu tej zdolności? Jeżeli u zawodników wysokiej klasy wystąpiła stabilizacja skoczności, to dalsze stosowanie w procesie treningowym różnego rodzaju skoków nie wpłynie wyraźniej na jej poprawę, gdyż stały się one dla nich bodźcami swoistymi. Jak wiec postępować w takiej sytuacji ? W artykule pt. „Czy skoczność jest tożsama z mocą kończyn dolnych?” przedstawiono badania naukowców, którzy na podstawie wieloletnich testów z wykorzystaniem platformy dynamometrycznej, stwierdzili że skoczność w dużej mierze jest zależna od siły kończyn dolnych (głównie mięśni prostujących w stawach kolanowych i biodrowych). Chcąc więc poprawić skoczność powinniśmy skoncentrować się na zwiększeniu siły mięśni kończyn dolnych oraz tułowia. O ile zwiększenie mocy jest możliwe poprzez stosowanie różnego rodzaju ćwiczeń, to poprawienie skoczności bez stosowania ćwiczeń ukierunkowanych na zwiększanie siły jest bardzo trudne. Potwierdzają to wyniki badań, w których poszukiwano zależności pomiędzy rodzajem treningu a przyrostem skoczności i mocy. W jednych z nich stwierdzono, że po 6 tygodniach systematycznych treningów istotna poprawa skoczności (8,1 %) wystąpiła tylko w grupie, której trening był ukierunkowany na siłę. Moc maksymalna kończyn dolnych wzrosła zarówno w tej grupie (o 18 %) jak i w grupie trenującej szybkość (0 %) (Bartosiewicz 1989). O tym, że można zwiększyć skoczność i moc poprzez samo zwiększanie siły, bez stosowania ćwiczeń skocznościowych, świadczą wyniki innego eksperymentu. Wśród zawodników, którzy w okresie 3 tygodni wykonali 12 treningów (5 tradycyjnych treningów siłowych bez skoków oraz 6 treningów składających się z dynamicznych odbić kończynami dolnymi z wykorzystaniem trenażera wahadłowego) skoczność wzrosła 7,7 %, a moc maksymalna o 12,7 %. W tym czasie siła maksymalna nóg wzrosła o 9,8 %, a ciężar maksymalny w przysiadzie ze sztangą na barkach zwiększył się o 19,3 % (Trzaskoma 1994). W innym eksperymencie wykazano, że w treningu w którym siła maksymalna mięśni kończyn dolnych nie zmieniła się istotnie, pomimo znacznego przyrostu mocy, skoczność nie uległa poprawie (Trzaskoma i Trzaskoma 1994). Warto zauważyć jednak, że większość eksperymentów wykazała, że poprawa skoczności związana jest bardziej ze wzrostem siły rozwijanej przy pokonywaniu dużych obciążeń ze stosunkowo niskimi prędkościami (np. wzrost ciężaru maksymalnego w przysiadzie ze sztangą na barkach), a więc tak naprawdę mocy przejawianej w strefie dużego oporu, niż siły maksymalnej mierzonej w warunkach statycznych. Bardzo pouczające są wyniki kolejnych badań, które dowodzą że wykonanie bardzo dużej liczby skoków może nie zwiększyć istotnie skoczności. Co ciekawsze, dotyczy to także początkujących sportowców. W eksperymencie tym 14-15 letnich siatkarzy podzielono na dwie grupy. Pierwsze z nich oprócz normalnego treningu specjalistycznego, przez 3 miesiące poddawana została dodatkowemu treningowi plyometrycznemu z częstością 2 razy w tygodniu. Składał się on z 160 skoków, w tym 60 wyskoków pionowych po zeskoku w głąb. Pomimo wykonania tak dużej liczby skoków w porównaniu z grupą kontrolną (w ciągu 12 tygodni 3840 skoków, w tym 1440 po zeskoku w głąb) zbadany przyrost skoczności w stosunku do niej był niewielki (mniej niż 5 %) i nieistotny statystycznie (Carvalho i wsp. 1998). W innym eksperymencie, u studentów poddanych 4 tygodniowemu treningowi (5 razy w tygodniu po 6 serii złożonych z 15 wyskoków), nie zanotowano istotnego wzrostu skoczności (Fidelus i wps. 1996). Powyższe wyniki badań świadczą o znikomym wpływie ćwiczeń skocznościowych na poprawę skoczności, szczególnie u sportowców, których treningi specjalistyczne obfitują w różnego rodzaju wyskoki. Jak więc trzeba postępować przy zwiększaniu skoczności? Zarówno badania jak i praktyka trenerska wskazują, że przede wszystkim powinno dążyć się do zwiększenia siły oraz mocy „siłowej” mięśni kończyn dolnych (głownie prostowników w stawach kolanowych i biodrowych) oraz tułowia (pamiętając o tym, że odgrywa on także znacząca rolę podczas wyskoku). Istotne jest także aby ćwiczenia wykonywane w celu zwiększenia skoczności były nastawione na jakość, a nie na ilość. Muszą odbywać się one z maksymalnym zaangażowaniem, a wyniki osiągane w każdym z powtórzeń mają być zbliżone do maksymalnego. Powinno zatem stosować się mniejszą ilość powtórzeń w serii oraz większe przerwy odpoczynkowe pomiędzy seriami, aby ćwiczenia skocznościowe nie przerodziły się w ćwiczenia kształtujące wytrzymałość siłową. Nie można zapomnieć jednak, że skoczność jest zdolnością w dużym stopniu uwarunkowaną genetycznie i zwiększenie jej o np. 25-30 % raczej nie będzie możliwe. Jednak przy odpowiednio zaplanowanym treningu 10 % przyrost skoczności jest założeniem możliwym do zrealizowania, a w wielu dyscyplinach może on wpłynąć na wzrost poziomu sportowego zawodnika (np. piłka siatkowa, piłka koszykowa czy skoki lekkoatletyczne). Opracowano na podstawie: 1. Trzaskoma Z., Trzaskoma Ł. 2001. Kompleksowe zwiększanie siły mięśniowej sportowców. Biblioteka Trenera. Warszawa. 2. Bartosiewicz G. 1989. Biomechaniczna analiza możliwości siłowo-szybkościowych kończyn dolnych i tułowia człwowieka. AWF. Warszawa. 3. Trzaskoma Z. 1994. Wykorzystanie trenażera wahadłowego w zwiększaniu możliwości siłowo-szybkościowych mięśni kończyn dolnych człowieka. Biology of Sport, Suplement 6: 1-119. 4. Trzaskoma Z., Trzaskoma Ł. 1999. The effect of plyometric and weight training on leg strength and vertical jump performance. Proc. 2nd International Conference on Weightlifting and Strenght Training, Lee, PJK (ed.), Ipoh, Marsylia, s. 101. 5. Carvalho C., Marques A., OlivieiraJ., Morais 1998. Evaluation of load intnsity (60 vs 90 IHD) in plyometric training programs. Conference Book of International Conference on Weightlifting and Strenght Training. K. Hakkinen (ed.) Lahti, Finland, s. 307 – 308. 6. Fidelus K., Mastalerz A., Ostrowska E., Urbanik Cz., Wychowański M. 1996. Zmiana mocy i siły mięśniowej pod wpływem treningu skocznościowego. Materialy XIII Szkoły Biomechaniki, Poznań, Monografia nr 330 (red. Dworak), s. 171 – 176. trening skoczności trening skoczności trening skoczności Centralna retinopatia surowicza CRS Męty ciała szklistego Odwarstwienie siatkówki Otwór w plamce Retinopatia wcześniacza Zakrzep żyły środkowej Siatkówka oka jest przezroczystą, cienką błoną, która wyściela wnętrze gałki ocznej. Zlokalizowane są w niej pierwsze neurony drogi wzrokowej, z których sygnał wzrokowy poprzez nerw wzrokowy jest przekazywany dalej, do mózgu. Centralną częścią siatkówki oka jest plamka żółta, która dzięki swojej specyficznej budowie stanowi miejsce najostrzejszego widzenia. To tutaj powstają barwne obrazy o największej rozdzielczości. Siatkówka wykazuje bardzo wysoki metabolizm, co oznacza, że niezwykle ważne jest jej prawidłowe odżywianie. Siatkówka jest odżywiania z dwóch źródeł – tętnicy środkowej siatkówki i naczyniówki. Taki schemat odżywiania wiąże ściśle siatkówkę z naczyniówką (znajdującą się pod nią) i powoduje, że większość chorób nabytych obejmuje obie te tkanki jednocześnie. Określane są wtedy jako choroby kompleksu siatkówkowo- -naczyniówkowego. Specyfika budowy siatkówki powoduje, że szczególnie dokuczliwe i szybko zauważane przez pacjenta są choroby części centralnej siatkówki. Podstawowym objawem jest nagłe lub stopniowe pogorszenie widzenia centralnego odczuwane jako zniekształcone widzenie obrazów z bliska lub z odległości. Objawem wyprzedzającym ten stan może być pogorszenie jakości widzenia pod postacią słabszego widzenia barw, wysycenia kolorów, gorszego postrzegania kontrastu, jasności widzenia. Ponieważ choroba centralnej części siatkówki dotyczy tylko jednego oka przy w pełni zdrowym drugim oku, objawy powyższe mogą pozostawać przez chorego długo niezauważone. Stąd niezwykle ważna jest prosta samokontrola widzenia polegająca na oglądaniu przedmiotów jednoocznie, przy zasłoniętym drugim oku. Test należy wykonać trzymając kartkę w odległości ok. 30 cm od oczu, tj. w naturalnej odległości „do czytania”. Jeżeli zazwyczaj korzystasz podczas czytania z okularów – przed wykonaniem badania załóż je. Test przeprowadź dla każdego oka osobno. Postępuj wg instrukcji opisanej na teście Amslera. Choroby siatkówki oka Najczęstszą przyczyną chorób siatkówki są procesy zwyrodnieniowe spowodowane wrodzoną lub nabytą wadą wzroku lub związane z chorobami ogólnoustrojowymi, np. z cukrzycą (cukrzycowy obrzęk plamki – DME), nadciśnieniem tętniczym (zakrzep żyły środkowej lub jej gałęzi – RVO) czy wiekiem (zwyrodnienie plamki związane z wiekiem – AMD). Kolejne przyczyny to zmiany pozapalne: błony nasiatkówkowe, otwory w plamce, trakcje szklistkowo-siatkówkowe. Zmiany te występują najczęściej u osób po 50. roku życia, co jest związane z postępującymi z wiekiem procesami zwyrodnieniowymi ciała szklistego, siatkówki i naczyniówki, indukowanymi obecnością procesu miażdżycowego i zmianami w obrębie łożyska naczyniowego siatkówki i naczyniówki. Szczególnie niebezpieczne są zmiany zakrzepowe mogące doprowadzić do poważnego uszkodzenia funkcji siatkówki. Choroba Stargardta młodzieńcze zwyrodnienie plamki Choroba Stargardta (młodzieńcze zwyrodnienie plamki), należy do grupy tzw. dystrofii plamki i jest najczęstszym zwyrodnieniem plamki siatkówki u dzieci i młodzieży. Choroba ta występuje w populacji ogólnej z częstością około 1 na osób. Choroba Stargardta polega na niepoddającym się leczeniu, stopniowym pogarszaniu się centralnej ostrości wzroku, niekiedy z zaburzeniami widzenia barwnego i światłowstrętem. W niektórych przypadkach zanik centralnego widzenia może nastąpić niezmiernie szybko, w czasie zaledwie kilku miesięcy. Najczęstsze objawy choroby Stargardta to: zniekształcone i zamazane widzenienieumiejętność patrzenia na obiekty przy niskim oświetleniutrudności w czytaniu i rozpoznawaniu twarzyutrata rozróżniania kolorów (na dalszych etapach rozwoju choroby) Pierwsze objawy kliniczne Choroby Stargardta pojawiają się zazwyczaj u osób w wieku 7-19 lat. Szybko dochodzi do obniżenia i/lub utraty widzenia centralnego przy zachowanym widzeniu obwodowym. Choroba Stargardta powodowana jest mutacjami genu ABCR . W 90% przypadków dziedziczenie jest autosomalne recesywne, co oznacza, że istnieje 25% ryzyka powtórzenia się choroby u rodzeństwa osoby chorej, zaś bardzo niskie ryzyko (poniżej 1%) wystąpienia choroby również u jej potomstwa.. Ponieważ w chorobie Stargardta dochodzi do uszkodzenia plamki chorzy mają znacznie ograniczone widzenie centralne (posiada ok. 10% widzenia). Za pomocą silnie powiększających szkieł, chory jest w stanie czytać. Orientacja w terenie nie zostaje silnie zaburzona, ponieważ choroba nie wpływa na widzenie peryferyjne. Zakrzep żyły środkowej siatkówki CRVO Zakrzep żyły środkowej siatkówki (ang. central retinal vein occlusion, CRVO) to choroba, która polega na nagłym wystąpieniu zmian na dnie oka na skutek zamknięcia naczynia żylnego. Wyróżnia się dwie postacie zakrzepu żyły środkowej siatkówki: niedokrwienną i bez niedokrwienia. W przypadku postaci bez niedokrwienia, pierwszymi objawami są zamglenie widzenia, a następnie pogorszenie wzroku. W przypadku postaci niedokrwiennej występuje nagłe pogorszenie wzroku. Jedną z głównych przyczyn zakrzepu żyły środkowej lub jej gałęzi jest miażdżyca. Czynniki ryzyka to wiek – ponad 50% chorych ma ponad 65 lat;choroby ogólnoustrojowe:choroba nadciśnieniowa,hiperlipidemia,cukrzyca,otyłośćpalenie tytoniu; a także czynniki miejscowe, jaskranadwzrocznośćstany zapalne okazagięcia i ucisk żył oka

jak poprawić skoczność w siatkówce